Il Campanaro, Il Pescatore, Suo Figlio, Sua Moglie e la Sua Amante 

Het leven tussen de Venetianen gedurende een jaar Erasmus in mijn eerste master, heeft me ontroerd. Het raakte me om te zien hoe ze van onder de radar ontdaan worden van hun identiteit. Tijd begint vat te krijgen op het tijdloze Venetië, iets wat nooit had mogen gebeuren. Door het abrupte afscheid met Venetië door Covid-19 is deze masterproef uitgemond in een hommage aan de Venetiaan. Dit doe ik door hun verlangens en frustraties uit te drukken en hun roots weer aan te wakkeren aan de hand van een stille veristische opera die dramatisch opbouwt. De tekening is delicaat weergegeven zoals in mijn verbeelding, met een zwarte fineliner als fijne etsnaald. Aan de hand van metaforen heb ik een verhaal ontwikkeld met personages verdeelt in acts. In elke act komen frustraties en verlangens van de Venetiaan aan bod. Op deze manier is architectuur ontworpen als de scenografie, waarin enkel het essentiële de overhand neemt. De Venetiaan nestelt zich in zijn patrimonium en is aanwezig in het moment. Als een mentale droom of een bijna vergeten verleden. Eindes bestaan niet, en zeker niet voor Venetië.